Wykryto u ciebie nadżerkę i zastanawiasz się, czy to coś poważnego? Jakie są przyczyny jej pojawienia i jak będzie przebiegało leczenie? Dowiedz się więcej, na temat tej częstej dolegliwości ginekologicznej.

Nadżerka sama w sobie nie jest poważną przypadłością, jednak nieleczona może przyczyniać się nawet do powstania raka szyjki macicy. Wszelkie przewlekłe i częste infekcje, zakażenia i choroby układu rozrodczego kobiety wpływają negatywnie na środowisko szyjki macicy i w efekcie mogą prowadzić do zmian nowotworowych.

W przypadku nadżerki nie ma zazwyczaj poważniejszych powodów do niepokoju, ponieważ systematyczne wizyty u ginekologa oraz robienie cytologii pomogą w jej szybkim wykryciu i podjęciu decyzji, co do sposobu jej leczenia.

Nadżerka jest to niewielka czerwona ranka, która powstaje najczęściej na pochwowej części szyjki macicy. Narażone są na nią panie w wieku największej aktywności seksualnej (20-35 lat) i jest problemem wielu kobiet.

Nadżerka nie daje zazwyczaj konkretnych objawów, po których mogłybyśmy same zidentyfikować tę chorobę. Jednak uczęszczając systematycznie do ginekologa mamy pewność, że zostanie ona wykryta. Czasem może objawiać się tak, jak wiele innych chorób lub infekcji układu płciowego. Będą to przykładowo upławy, ból w okolicy krzyżowo-lędźwiowej, ból podczas stosunku, bóle w dole brzucha, plamienia w trakcie cyklu itd. Dlatego diagnozę może postawić tylko lekarz po przeprowadzeniu badania.

Powody powstania nadżerki mogą być różne: częste infekcje pochwy, bakterie, wirusy, grzyby, wczesne rozpoczęcie współżycia, częsta zmiana partnerów seksualnych, urazy mechaniczne podczas stosunku (w wyniku zbyt suchego środowiska), problemy hormonalne oraz zbyt wczesny powrót do życia seksualnego po porodzie.

Leczenie nadżerki może przybierać różne formy, w zależności od wielkości zmiany. Najczęstsze metody leczenia tej przypadłości to:

Farmakologiczne – w postaci globulek i środków dopochwowych. Stosuje się je w przypadku małych nadżerek.

Koagulacja chemiczna – zmianę smaruje się specjalnym środkiem, który powoduje złuszczanie się naskórka. W tym czasie przyjmuje się środki hormonalne, które mają na celu wspomóc leczenie. Jednak w przypadku tej metody, zdarza się, że należy ją powtórzyć, ponieważ za pierwszym razem nadżerka może nie ulec całkowitemu złuszczeniu. Ponadto rana może się dość długo goić.

Fotokoagulacja – stosuje się ją najczęściej w przypadku małych zmian. Polega na niszczeniu jej za pomocą specjalnych fal świetlnych. Zabieg nie jest bolesny i nie pozostawia po sobie blizn.

Elektrokoagulacja – Przeznaczona jest do wypalania większych zmian, które niszczy się za pomocą prądu elektrycznego. Impuls musi być odpowiednio wyregulowany i dobrany, ponieważ zbyt duży może powodować blizny, które spowodują bolesne miesiączki i problemy z rozwarciem w trakcie porodu. W trakcie zabiegu pacjentka jest znieczulona miejscowo, ale może wyczuwać nieprzyjemny swąd spalonej skóry.

Krioterapia – polega na zamrożeniu nadżerki za pomocą ciekłego azotu. Przez pewien czas mogą pojawiać się upławy, ale powinny one samoistnie ustąpić. Zabieg trwa bardzo krótko i można stosować go w przypadku dużych zmian chorobowych.